Vergeven en vergeten

Gekwetst verhuist mijn hart weer wat dieper
in de verkoolde massa van mijn lichaam,
of wat nog mijn lichaam mag heten, verteerd en bezeten.
Het overleeft.
Zonder woorden wordt er gesproken over wat me nog rest te zien,
te weten, want,
dit leven is er om te vergeten.
Vastklampend, dit is niet hoop, maar duister,
zwart was altijd mijn kleur en roest is hoe ik fluister.
Schor, zelfs rauw, mijn lijf bekoopt het met eeuwige kou
en ruisende longen, zij voelen dat het me speet
Dit is enkel omdat ik vergeet.

Ik probeer.

(Aan de liefde van mijn leven,
of mag ik hem ook een andere naam geven?)

Ik weet amper waar te beginnen zinnen te vormen en vervormen want ik weet, wie dit leest, weet alles en meer, het is weer een vertrouwd gevoel te leven met een meer dan half ontblote, veel te grote ziel, geëxposeerd als het werk van een mislukte kunstenaar, deels op straat, deels in een te versleten, niet vergeten, galerij, ik doe er steeds een schepje bij, laat me horen wat je denkt, ik wil voelen wat je krenkt, ik wil je pijnigen, venijnigen, schijnigen, berijmigen in een gedicht dat je eindelijk en zonder meer, alle eer zal aandoen die je verdient, ik weet niet hoe of waaraan maar dat is nog steeds waar wij ook staan, een verduisterde stad in een miezerig lichtbad dat dan onze wereld heet, ik vergeet, maar even, en ik grijp weer naar jou, trekken als twee sterke teams aan een verrot touw, gedoemd om te barsten, kapot te gaan, ik kan je niet en nooit weerstaan en dit gaat zich herhalen, ik weet: dit gebeurt nog en wie me ook waarschuwt, het komt niet goed, dit is hoe het voelen moet, ik wist nog niets toen ik jou zag, jij leerde, begeerde, bezweerde, bekeerde, jij hebt mij, neen, jij wilt het niet, volledig in jouw macht, verwacht ik nog iets, niets, maar hoe dit voelt, blijft het en wrijft het er nog dieper in, ik ben van jou en jij van mij, maar samen is wij en wij is fout, want het benauwt, ik verval in clichés, zoveel dingen mogen niet meer, ze zijn me verboden als een geile man naar de hoeren, het is niet aanvaard, maar het zit in mijn aard, ik ben door jou ziek verklaard en verontschuldigen hoeft niet meer, wij zijn daar voorbij, wij weten beter en zijn vergeter, versleter, veelheter,ik kan dit niet benoemen, mijn woorden schieten los, dit is niet meer ik, ik ben wie ik verstik, maar we moeten besluiten en gevoelens niet langer uiten, ik verzwijg wat ik wil, en dan wordt het stil, ik zoek nog wat verder, maar heb al geluk, mijn wereld draait niet langer averechts en stuk, ik haal nog een laatste keer adem en besef goed, als dit is wat jij wil, dan is dat goed.

(Maar vergeet gerust, ik kom en ga niet, want ik blijf, ik worstel me graag hardhandig terug in jouw lijf.)

Ik ben moe (i)

Niemand begrijpt
iemand.
Ik wil jou niet vertrouwen,
schijn ophouden,
aan een slechtere toekomst bouwen.
Wat is het nog waard?
Het leven vol liefde.
Een tragedie, punt.
En weer een andere lijn, en nog, en nog, en nog...
Je zit te wachten op een volgende woordenstroom.
En ik vraag me rusteloos af
wat ik ben en
wat ik droom.
Ik wil vluchten en vergeven.
Wie echt luistert, weet,
maar is niet langer meer in leven.

Onweer

De regen blijft stil tegen ons aan
slaan.
Doorweekt, natte honden, rubberlaarzen.
Ik verwijt je niets,
wat jij niet ziet, is
wat ik niet mag verlangen.
Maar ik ben, altijd,
bang.
Dat wat ik wil, en jij blijft stil,
teveel wordt om te dragen.
"Wat een miezerige orkaan."
En wij blijven achteruitgaan.

Ze zeggen wel eens dat je het weet
als het daar is.
Ik zag nog wat verleden
en donkere schemer.
Mijlenver gelopen, maar
het was niet meer dan
kijken en luisteren.
Niet weten wat willen.
Nachtenlang de angst uit je lijf rillen.
En longen kapot willen roepen,
maar zacht fluisteren.

Ik wist het niet.

Je zag me kijken en draaide weg
van zielig om hulp kijkend,
je schreeuwt afwijkend.
Dat ik de vierde in rij ben
minstens een jaar,
maar wachten is heerlijk,
voor mij, veel meer dan leven,
zonder jou en
enig gevaar.

Let's fix what's been broken.

Er valt nog een lange weg
af te leggen,
af te raken.
In al je kleine stukjes zou ik
je willen oprapen.
Lijmen.
Kleine barstjes vergeten, weten
hoe ze er gekomen zijn.
Als ik je nog eenmaal uit mijn handen
laat glippen, glij ik mee.
Je komt niet meer terug,
ik zorg ervoor je leven lang
lijkt zo kort
als het plots onderbroken wordt.
En stopt.

De beste die er bestaat.

Als ik lijnen zou moeten trekken
tussen goed en slecht
zou hij hier ongeveer eindigen.
Maar lijnen trek je niet
mijn leven zou een vierkant zijn,
alleen en afgesloten.
Dit is geen kwestie meer van gelijk
als je liefdesgedichten schrijft.
Niet naar mij maar zo hoort het ook,
zo zou ik het moeten kunnen,
want dan worden ze gepubliceerd
zonder schaamte vragen ze dan om gelezen te worden
vind ik leuk bevonden te worden.
Staan ze in een schrift, open en bloot
liefde is een leugen, ja,
maar de beste die er bestaat.
Komt vlak na het leven, en staat iets boven geld.
Ik kan jaren liegen, jij kan je hele leven
in een leugen wikkelen.
Ik zou je moeten bedanken voor bewezen diensten,
nog snel een cheque schrijven en dan eindelijk
hiervandaan hiervanaf kunnen geraken.

Ik zei: als.

Misschien is het de stress en de koffie en de eenzaamheid
maar ik ben er vrij zeker
tot heel zeker
zeker weten zeker van
dat het de liefde is.
Misschien gaat het morgen over en komt het nooit meer terug
maar ik weet en weet maar al te goed
veel te goed om nog goed te zijn
dat het hier is om te blijven.
Misschien stop ik morgen met denken
en denk ik dat gedachten
overbodig zijn geworden.
maar als
ach, als
als ik hiermee stop,
dan houdt alles op.

This time things will be different

))<>((

'There's a hole in my heart the size of a truck and it won't be filled by a one night fuck.'

Laat ons het nog een kans geven,
want daarvoor zijn kansen gemaakt.
Het hoeft niet lang te duren noch
zal het bevredigend zijn.

Je raadt nu al wie jou voor zal zijn,
want daarvoor zijn gokken gemaakt
tenminste
voor wie niets te verliezen heeft.

Geef je over
er is meer dan één woord voor nooit
maar het is al wat we nodig hebben.
Het zal voldoende zijn.

Laat het niet dit woord zijn waaraan
we ons houden.
Deze belofte mag je breken,
want daarvoor zijn beloftes gemaakt.
Ik wil nog eenmaal bedrogen worden
als dat jouw manier is om te zeggen
dat je van me houdt.

Rust for life

Als rusteloosheid uitbeeldbaar was
(wat het niet is,
maar mag een gedicht niet stellen
wat het wil en zelf verwacht)
dan zou ik het zijn en niet jij.
Jij denkt liever niet na over
wie mij net weer heeft geveld
weer te veel eisen heeft gesteld.

Als wat uitgebeeld wordt
niemand nog kan verbazen
dan zal jij het zijn die,
(en keer op keer want
wat heb je aan één been)
over mij heen zal razen.

Ik blijf al langer alleen achter,
en dat geruzie in de verte wordt niet
luider maar zachter.
Niet jij bent het die lusteloos door mij breekt.
Laat dat alles zijn wat nog hoeft.
Lust, behoeft, geen uitleg, nodig.
Enkel dit.